Unbelizable!

Precies een week ben ik in Belize gebleven, het land dat ooit werd uitgeroeid door de Spanjaarden en daarna, om ze van de met goudlading volle schepen af te houden, aan de Engelse piraten gegeven. Door dit feit is de eerste taal van het land Engels -en heeft hun koningin af en toe nog iets te zeggen-, maar Spaans komt op een goede tweede met Creool ergens tussenin. Een ontzettend gevarieerd land dus. Hier is de huidskleur van westafrikaanszwart tot mayabruin te vinden en allemaal leven ze door elkaar. Het voelt een beetje als België met de Vlamen en Walen, maar dan zonder duidelijke grens. Interessant te vermelden is dat aan het eind van de jaren vijftig een groep Mennonieten vanaf Duitsland naar Belize kwam (en dit zorgt voor de blanke invloed in het land), nadat ze uit Mexico waren verdreven. Zij leven veelal op christelijke&sobere wijze, soms zelfs zonder beschikking over elektriciteit, en zorgen voor het grootste deel van de economie door hun producten van de boerderij te verkopen. Als je je trouwens ooit hebt afgevraagd waarom de grens aan de westzijde van Belize een lange recht lijn is; dit komt omdat niemand eigenlijk weet waar de grens loopt. Sterker nog, op Guatemaleense kaarten wordt Belize niet eens aangegeven, zij vinden dat Belize gewoon nog steeds bij Guatemala hoort.

Vanaf Guatemala City -waar ik de vorige keer gebleven was- nam ik de bus naar RioDulce. Het is een schande dat Guatemala City een slechte reputatie heeft, want het was ontzettend interessant door de "enige" stad van Guatemala te lopen en te merken hoe koloniale gebouwen tussen de moderne Amerikaanse gebouwen vervlochten zijn. In de bus naar RioDulce leerde ik twee Engelse meiden kennen -Amy&Debbie- met wie ik de volgende dag een boottrip naar Livingston nam. Vanaf Livingston vertrekt er twee keer per week een boot naar het zuidelijke havenplaatsje van Belize: Punta Gorda. Op weg naar Livingston kwam ik achtereenvolgens een Duits meisje tegen met wie ik een paar dagen optrok in Mexico City en een van de Israeliers met wie ik aan het meer van Atitlán lag. Dit was slechts een introductie van de andere wederontmoetingen die ik zou doen. Ondanks dat Livingston nog in Guatemala ligt, doet het ontzettend Beliziaans aan. De huidskleur van de mensen is veel donkerder en bovendien kan alles in het Engels gecommuniceerd worden.

De dag daarop ging ik, nog steeds met Amy&Debbie, naar Belize. We gebruikten Punta Gorda slechts om te pinnen en om op de bus naar Placencia te wachten. In Placencia huurden we een hut OP het strand om de volgende twee dagen en nachten op het strand te liggen en vanaf daar letterlijk naar de naastgelegen strandtenten met hun happy hour te kunnen kruipen. Het was er rustig, maar met z´n drieën erg gezellig.

Daarna vertrok ik alleen naar Dangriga. Het schijnt de plaats te zijn waar je de Garífuna-cultuur die typisch is voor Zuid-Belize het duidelijkst kan merken. Ik vond enkel uit dat de de term "laid-back" die in brochures en gidsen aan dit plaatsje gegeven wordt, gewoon een synoniem voor saai is.

De volgende dag reisde ik daarom naar DE toeristische trekpleister; het eiland Caye Caulker vlak voor de kust bij Belize City. Op de boot kwam ik in contact met een viertal samenreizenden Californianen. Met hen verbleef ik samen in een hotel, had ik veel lol en ging ik een dagje snorkelen. Op snorkeltour zagen we niet alleen vissen en grote roggen, maar vertelde onze gids ook over hoe mangroves ontstaan en orkanen deel van het natuurlijk evenwicht vormen -de orkanen, groot of klein, vinden hier elk jaar rond september plaats. Als er een orkaan komt stuwt namelijk al het zand op tussen de wortels van de mangrove en zorgt zo voor een nieuw stuk land waarop weer leven gevormd kan worden. En we leerden dat palmbomen helemaal niet typisch zijn voor de Caribean, maar een erfenis van de Spanjaarden zijn. Zij hoopten bij het vervoeren dat de noten het tot in Spanje zouden houden, maar ze konden zonder het zoute water niet overleven.

Gisteren verliet ik Caye Caulker, waar ik Amy&Debbie nog een keer tegenkwam en tevens twee Duitse jongens met wie ik in Chichicastenango over de markt trok EN twee andere Engelse meiden die ik eerder in Antigua&San Cristóbal zag. De reizende wereld kan zo klein zijn! Ik sliep in Orange Walk en heb vanaf daar vandaag een tour naar minder bekende Maya-ruïnes in Lamanai gedaan. De weg ernaar toe was met een bootje door een rivier vol met krokodillen, naar het schijnt. De rivier zag ik wel, de krokodil niet.

Nu op de grens met México. Morgen zal ik naar Tulum vertrekken (en waarschijnlijk de twee Engelse meiden van Antigua&San Cristóbal&Caye Caulker nog een keer tegenkomen) en daarna de trip afsluiten op het eiland Isla Mujeres vlakbij Cancún. De tijd gaat snel, TE snel. Zaterdag vertrek ik vanaf Cancún naar Calgary in Canada om een middelbareschoolvriendinnetje te bezoeken. Over een kleine drie weken weer terug in NL. Tot dan,

Linda